Search

Railway expansion was symbolic of modernization in the late 19th century, and Britain, Germany and France built railways at enormous speed and reaped great commercial benefits. In the Middle East, railways were no less important and the Ottoman Empire's Hejaz Railway was the first great industrial project of the 20th century. A route running from Damascus to Mecca, it was longer than the line from Berlin to Baghdad and was designed to function as the artery of the Arab world - linking Constantinople to Arabia. Built by German engineers, and instituted by Sultan Abdul Hamid II, the railway was financially crippling for the Ottoman state and the its eventual stoppage 250 miles short of Mecca (the railway ended in Medina) was symbolic of the Ottoman Empire's crumbling economic and diplomatic fortunes. This is the first book in English on the subject, and is essential reading for those interested in Industrial History, Ottoman Studies and the geopolitics of the Middle East before World War I.

Railway expansion was the great industrial project of the late 19th century, and the Great Powers built railways at speed and reaped great commercial benefits. The greatest imperial dream of all was to connect the might of Europe to the potential riches of the Middle East and the Ottoman Empire. In 1903 Imperial Germany, under Kaiser Wilhelm II, began to construct a railway which would connect Berlin to the Ottoman city of Baghdad, and project German power all the way to the Persian Gulf. The Ottoman Emperor, Abdul Hamid II, meanwhile, saw the railway as a means to bolster crumbling Ottoman control of Arabia. Using new Ottoman Turkish sources, Murat Ozyuksel shows how the Berlin-Baghdad railway became a symbol of both rising European power and declining Ottoman fortunes. It marks a new and important contribution to our understanding of the geopolitics of the Middle East before World War I, and will be essential reading for students of empire, Industrial History and Ottoman Studies.

Fethullah Gülen is an enlightened person who knows well many issues related to literature, art, philosophy and science, he is a man of action who has not wasted his life, but struggled to serve humanity. He is tolerant of mankind and sensitive enough to cry when he sees an ant drown. He is a great person altruistic enough to say, "Regardless of where the fire falls, it burns my heart" instead of saying, "Fire burns where it falls." Since his childhood Fethullah Gulen has shown himself to be a unique person with his knowledge, morality and ideals. His life is full of service to others which he recommended and made in spite of the difficulties he endured for his people and all of humanity.

Kahkahalar arasında “Mevlüt” dedim. “Buradaki insanlar neden garip garip bakıyorlar, açıkta bir şey mi gördüler acaba?” Mevlüt “Bilmiyorum çarkçıbaşım. Her halde öyledir,” diye cevap verdi. Sonra gülmesine daha da ağır tempo ile devam etti. “Yaaa! Mevlüt, biz neden gülüyoruz?” “Bilmiyorum ki çarkçıbaşım, gülüyoruz işte.” Kahkaha krizi birkaç dakika devam etti. Sonra yerini derin bir hüzne bıraktı. “Murat,” dedim kendi kendime “Hayatında birkaç gün bir şeyler yolunda gitti diye mutlu olduğunu mu sandın!” Sonra da ayıpladım kendimi “Bu gülme de neyin nesi böyle, bunca insanın ortasında, sana hiç yakışıyor mu!...” Sonra içimi nedense birdenbire sıla hasreti kapladı. Etrafıma bakındım. Ne işim var benim burada diye düşündüm. Şu anda benim olmam gereken yer evim. Annemin, babamın, Oğuzhan’ın yanında olmalıyım. Halen gülmekte olan Mevlüt’e dönüp “Mevlüt” dedim. “Ben eve gidiyorum. Felaket uykum var. Başım da ağrıyor.” Sonra kafeteryadan çıktım. Eve varıp da bir uzansam, şöyle derin bir uyku çeksem sanki bütün problemlerim bitecekmiş gibi geldi bana... Geçen taksilere el kaldırdım ama duran olmadı... Taksim’e bir varabilsem! Oradan Erzurum arabaları geçer. Onlardan birine atladım mı on beş dakika sonra İzmir’deyim diye düşündüm... Sonunda bir taksi durdu. Ön koltuğa yerleştim sonra da “Taksim’e gidiyoruz arkadaş,” dedim. Şoför garip garip baktı sonra bir şeyler söyledi ama adamın ne dediğini anlamadım. “Türkçe konuşsana be adam,” diye söylendim kendi kendime... Sonra hareket ettik... Yok hareket etmedik, adam anlamsız anlamsız yüzüme bakıyor, olduğumuz yerde duruyoruz... Sinirlendim sonra indim arabadan, gerisin geriye kafeteryaya geri döndüm... Bu akşam Mevlüt bir tuhaf, kendi kendine gülüyor. “Mevlüt” dedim. İzmir’e gideceğim ama taksi şoförüne derdimi anlatamadım. Sen de benimle gelir misin? “Yok,” diye cevap verdi “Ben Konya’ya gidiyorum nişanlım bekliyor. Yarın düğünümüz var gitmezsem ayıp olur.” “İyi ya! dedim. Taksim’e kadar birlikte gideriz, oradan Erzurum arabaları geçer. Sen Konya’da inersin ben İzmir’e devam ederim.“ Birlikte kafeteryadan çıktık, yol boyunca biraz yürüdük. Yürürken karşımıza iki kız çıktı, içlerinden biri bana gülümseyince “Yok be güzelim!” dedim “Biz eve gidiyoruz. Mevlüt’ün yarın düğünü var, benim de annem babam bekliyor.” Bu arada birkaç arabaya el ettik, sonunda biri durdu. Ben şoförün yanına bindim, Mevlüt arkaya geçti... Şoföre “Taksim’e gidiyoruz arkadaş!” dedim. Ama bu şoför de Türkçe bilmiyor. Bu da Suriye’den gelen göçmenlerden olmalı, diye düşündüm. Türkiye’nin her tarafını kapladılar... Sonra hareket ettik, bir süre gittik sonra durduk. Taksiden inince şoföre “Kardeşim sen bizi nereye getirdin?” diye çıkıştım, “Burası Taksim değil!” sonra Mevlüt’e döndüm, “Mevlüt” dedim, “Neredeyiz biz, burası Taksim değil…” Sonra yürümeye başladık. Biraz yürüdükten sonra karşımıza birkaç serseri çıktı. Bize bir şeyler söylediler ama ne dediklerini anlamadık. Serseriler bize bakıp bakıp güldüler. Mevlüt “Çarkçıbaşım” dedi, “Bu serseriler bizimle dalga geçiyorlar galiba.” “Bırak dalgalarını geçsinler Mevlüt,” dedim. “Hayat onlara güzel.” Mevlüt “Çarkçıbaşım” dedi. “Ben bu üçünü tek başıma döverim.” “Döversin Mevlüt” dedim. “Ama bırak gitsinler!.. Yazıktır!” Sonra biraz daha yürüdük. Ardından da kiliseye benzer bir binanın bahçesine girdik... Bilmiyorum kaç saat sonra vücudum kaskatı olmuş şekilde uyandım. Yanımda Mevlüt’ü görünce dürtükledim. “Mevlüt,” dedim, uyan…” Burada sızıp kalmışız.” Mevlüt uzandığı yerden doğrulurken “Geldik mi?” diye sordu. “Yok” diye cevap verdim. “Yazılara baksana hala Colombia’dayız.” Yarım saat sonra liman içinde geminin bulunduğu rıhtıma doğru yürürken gülüşüyorduk. “Mevlüt var ya! Senin bu bitkisel ilaç merakın yüzünden az kalsın gümbürtüye gidiyorduk. Allah’tan başımıza bir şey gelmedi,” diye çıkıştım. “Nasıl bir otmuş bu? Feleğimizi şaşırttı bizim...” Mevlüt, “Çarkçıbaşım,” diye cevap verdi. Sonra da devam etti “Peru’da yetişen kedi pençesi diye bir bitki var...” Mevlüt tam bir bitkisel ilaç müptelası. Gittiğimiz her limanda, uğradığımız her alışveriş merkezinde satın alacak bir şeyler mutlaka buluyor. Enerji içecekleri, zayıflama ilaçları, sigarayı bıraktırmak için bir takım otlar, karaciğer için, akciğer için, böbrekler için bir takım solüsyonlar. Kısacası Mevlüt, Lokman Hekim gibi her derde deva. Bazen bu otlara, ilaçlara verdiğin paraya acıyorum diye takılıyorum ama benim de test ettiğim bazı bitkisellerin faydalı olduğu bir gerçek...

Bu kalabalığın içinde kimlerin İngilizce bildiğini tahmin etmeye çalıştım. Sonunda durakta beklemekte olan genç çiftin yanlarına yanaştım, selam verdim ve İngilizce bilip bilmediklerini sordum. Cevapları İspanyolca oldu, belli ki tek kelime İngilizce bilmiyorlar. Sonra pilottan öğrendiğim cümleyi bu vatandaşlara da tekrarladım. “Donde puedo compra loro?” Sanırım sorumu yanlış anladılar. Yüzlerinde hoşnutsuz bir ifade var. Artık neye bozuldularsa, adam bana tavır yapıyor… Ters bir ifadeyle yüzüme karşı bir şeyler söyledi sonra sırtlarını bana döndüler... Bu iki tipin tavırları fena halde canımı sıktı ama yapacak bir şey yok. Türkiye’de olsa bizler turiste yardımcı olmak için elimizden gelen her şeyi yaparız, bir de şunların yaptığına bak… Tekrar yürümeye başladım. İleride birkaç taksi müşteri bekliyor. Onlardan birine yanaşıp “Donde puedo compra loro?” diye seslendim. Taksi şoförü “Ha lora!” diye gülümseyerek cevap verdi… Taksiye atladım bir süre gittik, eski dökük bir mahalleye geldik sonra rastgele bir yerde durduk. İnmeden önce, taksi şoförü evlerden birini göstererek “Lora lora” diye gitmem gereken yeri işaret etti. Adamın parasını verdim ve gösterdiği eve doğru yürümeye başladım. Evin kapısı açık, burası yarı ev, yarı bar gibi bir yer, içeride 5-6 tane de kadın var. Sanırım bu insanlar ormanlarda yakaladıkları papağanları kanun dışı yollardan turistlere satıyorlar. İçeri girdim, İspanyolca “Ola” diye selam verdim sonra da bildiğim tek İspanyolca cümleyi tekrarladım “Donde puedo compra loro?” Birden kadınlar arasında bir gülüşme oldu. Kadınlardan biri İspanyolca bir şeyler söyledi ama anlamadığımı fark edince konuşmasını kırık bir İngilizce ile devam ettirdi. “İçeri gel, burada istemediğin kadar lora var,” diye. İşte o an loro’nun papağan, lora’nın da kadın anlamına geldiğini anladım. Ben “Nereden papağan satın alabilirim?” diye sorarken karşımdakiler sorumu “Nereden kadın satın alabilirim?” diye anlıyorlarmış. O gün orada oluş maksadım loro idi, o yüzden lora’lara takılmadım. Mahcup bir tavırla bahsettiğim kadınla biraz muhabbet ettim sonra oradan uzaklaştım.