Search

Eastern and Western Ethicians: A Critical Comparison, Livre de Lyon

Bu roman, vatanı için hayatlarını seve seve feda eden akıncılarla serhad gazilerinin ve onların fedakâr ana, bacı ve eşlerinin aziz ruhlarına ithaf edilmiştir.Ruh ve madde âlemini birleştiren, yüz yıllar boyunca ölümsüzlüğe kanat açan sizler; Hatçe analar, Ayşe Güller, Koca Memiller, Kara Muradlar, Deli Durmuşlar, Karapençler, hâlâ yaşıyorsunuz...Başka türlüsü olamazdı... [ Ötüken Neşriyat ]

İlkokula başlama süreci, çocuğun ve ailesinin hayatında kritik etkileri olan ve çocuğun ilerideki akademik ve mesleki yaşamında başarısına doğrudan katkı sunan önemli bir süreçtir. Araştırmalar, bu sürecin yönetiminde okul öncesi ve sınıf öğretmenlerinin aileler ile uyum içerisinde çalışmalarının çocuğun yararına etkiler oluşturduğuna işaret etmektedir. İlkokula hazır bulunuşluk, çocuğun sadece akademik (bilişsel) yönden değil sosyal ve duygusal gelişim alanlarını da içeren tüm gelişim alanlarında belirli seviyelerde bulunmasını gerektiren çok yönlü ve kompleks bir olgudur. Bu nedenle okul öncesi dönemde çocuğun okula ilk adımından itibaren bu konu üzerine eğilinmesi gerekmektedir. Bu eser, Türkiye'nin en seçkin kurumlarında çalışmalarını sürdüren alan uzmanı akademisyenler ve toplam eğitim tecrübeleri yüz elli yılı aşan okul öncesi ve sınıf öğretmenlerinden oluşan bir ekibin uzun, yoğun ve özverili çalışmaları sonucunda ortaya çıkmıştır. Kitabın birinci kısmında, ilkokula hazır bulunuşluk ve uyum sürecinde temel konular detaylı olarak ele alınırken ikinci kısmında, Türk eğitim ilkeleri ve sınıf realitelerine uygun pratik uygulamalara, bilimsel dayanakları ile birlikte yer verilmiştir. Eserimiz bu yönüyle okul öncesi ve sınıf öğretmenleri için bir el kitabı olmanın yanı sıra konuyla ilgili en güncel, bilimsel verilere dayanan konu başlıklarıyla, alanda çalışmalarını sürdürmek isteyen genç akademisyenlerimiz için bir referans kitabı görevi görmekte olup alanda bir ilki yaratmayı amaçlamıştır. Her Yönüyle İlkokula Hazır Bulunuşluk ve Uyum Süreci: Öğretmenin El Kitabı’nın yaratılmasında emeği geçen herkes adına, alanımıza katkısı olması dileğiyle, saygılarımızı sunuyoruz.

Türkçenin yabancı dil olarak öğretimi alanında son dönemlerde yapılan çok sayıda araştırma, Türkçe öğrenme konusunda oldukça büyük bir ilgiden kaynaklanmaktadır. Bu konudaki ilgi ve merak; Türkiye açısından siyasal, sosyal, kültürel ve ekonomik alanlarda olumlu sonuçlara katkı sağlamaktadır. Bu denli önemli ve olumlu işlevleri olan Türkçenin yabancı dil olarak öğretiminde bazı sorunlarla karşılaşılmaktadır. Bir dilin ana dili olarak öğretilmesi ile yabancı dil olarak öğretilmesi arasında bulunan yöntem, yaklaşım, strateji ve teknik bağlamdaki farklılıklar, süreçte yaşanan sıkıntıların en önemli sebepleri arasında sayılabilir. Alanında uzman akademisyenler tarafından hazırlanan bu başvuru kitabının özelliği Türkçenin yabancı dil olarak öğretiminde Diller İçin Avrupa Ortak Öneriler Çerçevesi (2013) bağlamında öğrenciyi “dil kullanıcısı” olarak tanımlamasıdır. Kitap; öğretmenlerin Türkçeyi yabancı dil olarak öğrenen öğrencilerin dil kullanıcısı olma sürecinde ihtiyaçlarını belirleyebilmeleri, uygun yöntem, yaklaşım, strateji ve teknikleri kullanabilmeleri, bu bağlamda öğretim materyallerini hazırlayabilmeleri amacıyla yedi bölümden oluşmaktadır. İlk bölümde; dil kullanıcısı tanımlanarak, dil kullanıcısı çeşitliliği durumunun kullanılacak yöntem, strateji ve teknikleri de etkilediği belirtilmiştir. Ayrıca geçici koruma kapsamındaki Suriyeliler'e yönelik Türkçe öğretimi konusuna yer verilmiştir. İkinci bölümde; dört dil becerisi dil kullanıcısı bağlamında incelenmiştir. Aynı bölümde yazma etkinlikleriyle edimbilimsel yetkinliği geliştirmeye yönelik uygulamalar da yer almıştır. Üçüncü bölümde ise dil kullanıcısının eylem odaklı yaklaşım doğrultusunda desteklenmesi bağlamında drama, teknoloji ve kitle iletişim araçları aracılığıyla Türkçenin yabancı dil olarak öğretimi konusu ele alınmıştır. Dördüncü bölümde ise metin türleri, bildirişim durumlarından hareketle kelime öğretimi konusu incelenmiştir. Beşinci bölümde; Türkçenin yabancı dil olarak öğretiminde yazınsal metinlerin taşıdığı kültürel içerik, dil-kültür-edebiyat bağlamında sefaretname örnekleri üzerinden değerlendirilmiştir. Öğretim sürecini oluşturan en önemli aşamalardan biri olan ölçme-değerlendirme ise dil kullanıcısı bağlamında altıncı bölümde araştırma konusu olarak ele alınmıştır. Ayrıca son bölümde yabancı dil olarak Türkçe öğretimi üzerine yeni yaklaşımlar incelenerek konuyla ilgili düşünce ve önerilere yer verilmiştir.

İlki 1961 yılında imzalanan ve sonrasında birçok ülke ile akdedilen iş gücü anlaşmaları, Türkiye’nin göç tarihinde yeni tecrübeleri ortaya çıkaran bir milat olma özelliğine sahiptir. Avrupa’ya iş gücü göçü; muadilleri gibi mağduriyetlerin, acıların, sevinçlerin, gerilimlerin ve etkileşimlerin sergilendiği bir sahne konumundadır. Geçici olması planlandığından günübirlik politikalar ile şekillenen ve bu nedenle yarını ıskalanan göç; peşinde milyonların sürüklendiği, fırsat ve tehditlerin iç içe geçtiği meşakkatli bir yolculuğa dönüşmüştür. Süregelen bu yolculuk, her ne kadar başlangıcı doğru yapılmasa da büsbütün bir karamsarlık da içermemektedir. Aksine kazanımları da ziyadesiyle yoğun bir süreç yaşanmaktadır. Yaklaşık bir yıllık bir zaman diliminde alanında uzman isimlerin kaleme aldığı on beş ayrı yazının bir araya getirilmesiyle oluşturulan bu eser, iş gücü göçünün 60. yılında Avrupa’da yaşayan Türk toplumunun kimlik, uyum ve katılım süreçlerini ele almayı ve alana mütevazı bir katkıda bulunmayı amaçlamaktadır. “Elinizdeki bu kitap, Gündoğmuş'un Avrupa’daki Türk toplumunu bütün yönleriyle anlama ve araştırma çabasının bir ürünü olarak ortaya çıktı. Gündoğmuş’un hem yazar hem de editör olarak bir yılı aşkın süredir üzerinde çalışarak ortaya koyduğu bu eser, “çok uzaktan fetva ile bilinmeyen” Avrupa’daki Türk toplumunu daha iyi anlamamıza önemli katkılar sağlayacak.” Prof. Dr. Yusuf Adıgüzel

Sultan III. Selim'in saltanat yılları... Nizam-ı Cedid'in kurulmaya çalışıldığı, Yeniçeri Ocağı'nın kaldırılarak yeni bir yapılanmaya gidişin başlatıldığı sancılı dönem... Devlet şuurunu ve Türkün siyasî tarihteki doğrultusunu olayların ve krizlerin değerlendirilmesinde esaslı bir ölçü kabul eden Bekir Büyükarkın, yeniden büyük devlet olma ümidini "Belki Bir Günde, bu kritik olayların ayrıntılarında arıyor... 200 yıl önceki atalarının devlet şuurundan ve gayretinden ilhamını almağa önem veren kahramanlarını sarayda, serhadlerde, İstanbul sokaklarında maceradan maceraya koşturarak, zevkle ve heyecanla okuyuculara bu hedefe erişmenin yollarını işaret etmeğe çalışıyor... [Ötüken Neşriyat]

Büveyhîler, Sünnî Abbâsî yönetimini bir asrı aşkın süre hâkimiyeti altına almış Şiî bir hanedanlıktır. Bu süre zarfında bünyesinde İmâmiyye ve Mu’tezile alimlerini himaye ederek, İmâmî ve Mu’tezilî fikirlerin yaygınlaşmasında ve kaynaşmasında etkin bir rol oynamıştır. Büveyhîler döneminde İmâmiyye’nin rasyonel bir kimlik kazanmasında etkili olan Şeyh Sadûk, Şeyh Müfîd, Şerîf Murtazâ ve Ebû Ca’fer et-Tûsî gibi alimler yetişmiştir. Bu alimlerin hemen hepsi Ebû Abdillah el-Basrî, Ali b. Îsâ er-Rummânî, Sâhib b. Abbâd ve Kâdî Abdülcebbâr gibi dönemin önemli Mu’tezilî alimlerinden ders almışlar ya da onlarla irtibat halinde olmuşlardır. İmâmiyye alimleri, Mu’tezile’nin fikir dünyasını kendi sistemlerine taşıyarak tevhîd ve adalet meselesinin tamamında, va’d ve vaîd ile nübüvvet meselesinin bir kısmında Mu’tezilî fikirleri benimsemişlerdir. İhtilaf ettikleri imâmet meselesini izah etmede ise Mu’tezilî yöntemden istifade etmişlerdir. Elinizdeki bu çalışmanın birinci bölümünde Büveyhîler döneminde meydana gelen Mu’tezile-İmâmiyye etkileşiminin siyasî-tarihî arka planı, ikinci bölümünde ilmî temeli, üçüncü bölümünde ise fikrî yapısı incelenmiştir.

İstediğine izzet ve şeref verip yükselten, ağırlayan, onurlandırandır. Bütün izzet ve şerefler Allah’a (c.c) aittir. Nerede ne kadar varsa yine onundur. Şeref ve onur veren de yine O’dur. Onun yanında aranması, ondan istenmesi gerekir. El-Muiz: Dilediğine izzet ve şeref verendir, Allah (c.c) El-Muiz’dir. İzzet ve şerefi dilediğine verir. Her şerefi olan kişi onun şeref vermesi ile aziz kılması ile o şeref ulaşır. İzzet, insanın kendi nefsinin hakikatini keşfederek kendindeki üstünlüğü Allah’tan (c.c) bilmesidir. İzzet ile kibir arasında fark vardır. Kibir, insanın kendindeki acizliği ve fakirliği unutarak, kendindeki izzeti nefsine isnat etmesidir. Allah (c.c) izzet ve şerefe layık olan kullarını en iyi bilendir. Dilediği kulunu aziz eder onun şanını arttırır. Ve onu insanlar arasında vakar sahibi kılar. O kişi o ismin sayesinde çevresinde itibarlı bir kişi haline gelmiş olur. Bu kişi Allah’ın (c.c) sevmediği hiçbir işin içinde olmaz. Şunu iyice anlamak gerekir. Muiz ismi yalnız müminlerde ve Müslümanlarda tecelli eder. Zira İslam ve Müslüman, izzet ve şerefin olmazsa olmazıdır. İzzet ve şeref sahibi kişi Müslümanın özelliğidir. Kur’an’da şöyle buyrulur: “Onlar müminleri bırakıp kafirleri dost ediniyorlar” (Nisa/ 139). “Yoksa izzet ve şerefi onların yanında mı arıyorlar. Halbuki bütün izzet ve şeref Allah’a (c.c) aittir” (Nisa/ 139). “İzzet ancak Allah’a (c.c), onun elçisine ve müminlere mahsustur. Fakat münafıklar bilmezler” (Münafıkun/ 8). Müminler iman sıfatı nedeniyle aziz edilmişler ve şereflendirilmişlerdir. İman ve İslam izzet ve şerefin başlı başına bir sebebidir. İzzet ve şeref sahibi kumandanlar da bu isme ayna olmuşlardır. Fatih, Kanuni ve Yavuz, hükümdarlardaki izzet ve şeref sağlam bir imana sahip olmaları ve Müslümanlığın bayraktarlığını yapmalarından kaynaklanmıştır. Muiz ismi devlet ve milletlere de tecelli etmiştir. Muzil: Dilediğini alçaltan, zelil eden demektir. Allah (c.c) dilediğini aziz edip şerefli kıldığı gibi dilediğini de zelil eder ve hakir kılar. Allah’ın (c.c) hor ve hakir kıldığını kimse şerefli kılamaz. İzzet ve şerefe ulaştırdığını da kimse zelil edemez. İzzet Allah’ın (c.c) kullarına verdiği şeref olduğu gibi zillet de bir perişanlık ve mahrumiyettir. Tarih zelil olan kavimlerle doludur. Başta peygamberlerini (as) inkâr eden Ad, Semud kavmi. Medyen halkından Lut (as) kavmine kadar bütün isyankâr kavimler El- Muzil ismi şerifi ile yerle yeksan oldular. Onların kalıntıları ise sonraki nesillere birer ibret levhası oldular. Firavunun denizde boğulması, Nemrut’un topal bir sivrisinek marifetiyle helak edilmesi, Karun’un hazineleri ile birlikte yere geçirilmesi bütün Allah (c.c) düşmanlarının başına gelen tokatlar ve musibetler El-Muzil isminin tecellisidir. El-Muiz istediğine dilediğine izzet ve şeref veren demektir. Allah (c.c) El- Muiz’dir. İzzeti ve şerefi dilediğine verir. Her aziz olan Allah’ın (c.c) aziz kılması ile aziz haline gelmiştir. İzzet, insanın kendi nefsinin hakikatini keşfederek kendindeki üstünlüğü Allah’tan (c.c) bilmektir. Kibir ise insanın kendindeki acizliği ve fakirliği unutarak kendindeki izzeti nefsinden bilmesidir. Allah (c.c) izzete ve şerefe layık olanları bilir. O dilediği kulunu aziz eder onun şanını arttırır ve o kişiyi insanlar arasında vakar sahibi yapar. O kişi bu ismin tecellisi sayesinde daima Allah’ın (c.c) emrinde peygamberinin yanında olup asla kendisini rezil edecek bir işte ve harekette bulunmaz. Bu ismin tecellisini düşünürsek: El-Muiz ismi sadece müminlerde ve Müslümanlarda tecelli eder. İman, izzet ve şerefin olmazsa olmazıdır. İzzet ve şerefin ölçüsü Müslüman olmaktır, İslamiyet’tir. Bu durumu Kur’an şöyle açıklar: “Onlar, müminleri bırakıp kafirleri dost ediniyorlar. Yoksa izzet ve şerefi, onların yanında mı arıyorlar. Halbuki bütün izzet ve şeref Allah’a (c.c) aittir” (Nisan/ 139). İzzet ve şeref Allah’a (c.c), peygamberimize (s.a.v.) ve müminlere mahsus olduğu açıklanmıştır. Müminler iman etmeleri nedeniyle şereflendirilmişlerdir. İman ve İslam şerefin başlı başına bir sebebidir. İzzet ve şeref sahibi kumandanlar da bu isme ayna olmuşlardır. Fatih, Kanuni, Yavuzlar da ve diğer izzet sahibi bütün kumandanlardaki izzet ve şeref El-Muiz isminin bir tecellisidir. El-Muiz ismi devlet ve milletlerde de tecelli etmiştir. Dilediğini zillete düşüren, istediğini zelil edip alçaltan, süründüren, hor hakir eden, istediğinden izzet ve şerefi çekip alan, Allah (c.c), kulun böbürlenmesini, kibirlenmesini, haksızlık yapmasına izin vermiyor. Çünkü makam, mevki, şeref, onur insanın doğarken beraber getirdiği hususlar değildir. Mevki, şan, şeref, itibar hepsini kuluna Allah (c.c) vermiştir. Dilediğini hor, hakir kılan, emir ve yasaklarına karşı koyanları zelil eden, süründüren demektir. Allah (c.c) dilediğini aziz ettiği gibi dilediğini de zelil eder. Allah’ın (c.c) bu tasarrufuna hiçbir insan, hiçbir güç engel olamaz. Allah’ın (c.c) hor ve hakir kıldığını kimse şerefli kılamaz. İzzet ve şerefe ulaştırdığını da kimse zelil edemez. Tarihte peygamberlerini inkâr eden kavimler hep El-Muzil isminin tecellisine uğramış olanlar yerle yeksan olmuşlardır. Ad, Semud, Lut kavimleri, isyan eden kavimler hep El-Muzil isminin tecellisine mazhar edilmişlerdir. Firavun suda boğulması, Nemrut’un topal bir sivrisinek vasıtasıyla ölmesi vs. Bütün varlıklar o yaratıcı ve hâkim Allah’ın (c.c) icat ve sanatıdır. Kudretinin nakışsıdır. Cihan nakışlarına kötü söyleyip, ayıplayan kimse Nakkaşı beğenmeyip çekiştirmiş olur. Onun kısa aklı yaratıcının her işine itiraz ederek “niçin” ve “nasıl” zehrini akıtır. Yoksa her nesne yerinde uygun olup, sahibine layıktır. Çünkü her zulümde bir adalet her şerde bir hayır vardır.